<$BlogRSDUrl$> <$BlogRSDURL$>

donderdag, januari 19, 2006

UREN DAGEN NICHTEN (41) De kus (pure fictie) 

Hij had een vriend mee, "Bosje" maar die stond een beetje verdoken, weg van de dansvloer. Fresco echter, die stond reeds midden de dansvloer zachtje op het ritme van de muziek te bewegen... Ik vond het wel wat spannend. Ik wist dat Fresco hier zou zijn maar ik wist niet wat voor een gevoel dat mij zou geven. Zou ik hem wel herkennen, zou hij mij herkennen... We hadden elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Met een drankje in mijn hand verkende ik de zaal en zag wat oud-leden van een holebivereniging met wie ik en mijn vriend ooit omgingen. Toen zag ik hem! Het was net alsof hij alleen op de dansvloer stond. Zou ik hem gaan begroeten? Mijn maag begon wat te brommen en de eerste spanning dook op. Ik ging ervoor! "Fresco?", zei ik en hij beantwoordde me met 3 zoenen. De hele avond stonden we bij elkaar. We danstten wat want elk verder oogcontact maakte me onwennig. Mocht ik hem wat meer in de ogen kijken? Zou hij dat als een flirt opnemen? Is dit wel gepast? Wat later, net toen ik aan een slow was begonnen tikte hij me op de schouder... Ik dacht dat ie misschien wou invallen en met mij ging slowen maar niets was minder waar. Hij vertelde me dat hij vertrok... *** Ik ging met hem mee tot aan de uitgang zodat ik toch een degelijk afscheid kon nemen want de muziek in de zaal verhinderde ieder mogelijk gesprek. Bosje die was al wat voorop gaan lopen... Fresco ritste zijn jasje dicht en keek me aan... Ik weet niet wat me bezielde maar het was een gevoel dat sterker was dan mijn gezond verstand... Ik boog voorover en duwde zachtjes mijn lippen op de zijne... Zou hij mijn kus beantwoorden? Hij trok zich niet weg! Zijn hand gleed naar mijn heup en hij trok me wat dichter... Even was het net alsof alle muziek wegviel! Ik kon mijn ogen niet openen! De kus was zo intens dat mijn maag me het gevoel gaf ieder moment te kunnen exploderen! We moeten zo'n 3 minuutjes hebben zitten zoenen! "Bosje!" zei Fresco plots... "Die staat op me te wachten"... "Laat hem maar vertrekken", antwoordde ik, "ik breng je wel veilig thuis". We wandelden naar de auto. We zwegen allebei. In mijn gedachten wist ik niet hoe ik mij moest voelen. Schuldig omdat mijn vriendje thuis in bed lag met een ontsteking aan de tanden of opgewonden omdat ik dit echt aan het doen was en het niet langer meer een fantasie was... "Nog een nachtmutsje gaan drinken?", vroeg ik, "Weet wel niet wat er nog allemaal open is op dit uur!" "Ik ken wel een plekje", antwoordde Fresco

Wat toen gebeurde komt nog in een volgende post maar nu is mijn lunchpauze voorbij en kan ik niet meer aan deze fantasie verdertypen!

(*** Vanaf dit punt is alles wat ik schrijf pure fictie! Wou het toch nog eens vermelden voor er herrie van komt)