vrijdag, april 01, 2005
UREN DAGEN NICHTEN (34) De verkeerde nacht
Onlangs was er nog eens een fuif in de Gentse Vooruit. De rokerige concertzaal gonsde van de muziek en het geroezemoes, en men zag er de vreemdste mensen…
Huug stond stijlvol tegen de muur geleund. Gekleed in een smoking en puntschoenen herbeleefde hij zijn hoogdagen van toen hij de crème van het crapuul de luxe was van de legendarische Kuiperskaai. “Ik heb genoeg van marcellekes en de mannen,» fulmineerde hij tegen niemand in het bijzonder. «Ik ben hier met een heet wijf, mijn nieuwste vriendin.” Hij wees naar een vrouw in het publiek die een flesje Absolut aan het bestuderen was en zich afvroeg of ze er een kunstwerk van kon maken. Het was Delphine Boël, want sinds zijn reportages over het koningshuis voor DruugeRadio, was Huug heel close geworden met onze royalty, althans met het bastaardgedeelte ervan.
Piglet stond op de dansvloer en ging helemaal op in de danspasjes die bij ‘Making your mind up’ van Bucks Fizz hoorden. Ze was zo enthousiast dat ze bij het zinnetje “and if you want to see some MORE!” de rokken van de twee Lipstick Dykes die zich bij haar hadden gevoegd van het lijf scheurde. Merlina had het allemaal gadegeslagen en riep verontwaardigd: “Piglet! Hoe kon je?!” Haar Schattie zuchtte, en zei verontschuldigend: «Ach, Merlina sweetie, je leeft maar één keer. One! Life! Living together in one life, let us be free!» “Je hebt gelijk,” zei Merlina, en ze draaide zich om en tongzoende de eerste de beste vrouw in haar buurt.
Die vrouw was AV. Ze was uit nieuwsgierigheid naar de fuif gekomen om als fan van ‘Queer as folk’ te zien of het er in het echt ook zo aan toeging als in de serie. Ze was overtuigd.
Een persoon verscholen onder een grote hoed sloop langs de muren van de Vooruit, hij betastte de wanden alsof hij op zoek was naar iets. “Ben je iets verloren?” vroeg een jongen geïnteresseerd. “Ik tracht een kast te vinden,” antwoordde het heerschap van onder de hoed. “Ocharme,” dacht de jongen, “iemand die nog uit de kast moet komen. Misschien kan ik hem wel helpen…» “Hoe heet je?”, vroeg de jongen aan de man met het hoofddeksel. “Noem me maar The Lord,» sprak hij mysterieus, “en donder nu op voor ik je vorte kop in tweeën splijt en je debiele hersenen als ontbijt nuttig!”. De jongen liep gillend weg.
Op het podium van de Vooruit werd de special guest van de avond aangekondigd. Het publiek verwachtte Joeri maar in de spotlichten verscheen… Fré?! Hij zong ‘Feeling good’ van Nina Simone. Het publiek was laaiend enthousiast, de rode loper werd voor hem uitgerold toen hij van het podium stapte, en als een ster werd hij door bodyguards begeleid tot aan zijn voor de ingang ronkende nieuwe bolide. Joeri werd later die nacht geboeid en kermend van de pijn teruggevonden in het steegje achter de Vooruit. “Plots werd ik aangevallen,” vertelde hij zijn verhaal, “Mijn handen werden vastgebonden en ik werd verplicht een hele doos suikerzuurtjes op te eten. Mijn belager moet geweten hebben dat ik aan diabetes leed!”
“Dull soulless dance music,” zuchtten Dykes & The City (D&TC) en The Girlfriend (TG) langs de kant van de dansvloer. «When are they going to play a Blondie song? We so need a drink.” “Let’s check out the toilets and see if there’s some hot dyke action going on,” stelde D&TC aan TG voor. “Maybe we see somebody we know and then we can blackmail the person by threatening to put pictures on your photoblog!” vervolgde ze. “Good idea,” zei TG, “let’s drink to that!”. De twee dames begaven zich met hun snode plan en bekertjes bier naar de toiletten. Ze hadden geluk, want uit een van de hokjes kwam het geluid van gekreun en smachtend genot.
Onder het voorwendsel dat iemand aan het stikken was in zijn eigen braaksel, haalden de meiden er de wc-madam bij en vroegen haar de deur van het hokje te openen… “Oh for heaven’s sake. Somebody give me a drink and fast! This is going to make us rich!” riep D&TC bij het aanschouwen van het tafereel. De camera van Eye-Browse filtste ongenadig. Wat ze zagen was Josh Wald en Fresco in een compromitterende situatie.
De volgende dag verschenen in de Amerikaanse roddelpers foto’s met als titel: “Josh Wald caught in toilets at gay party with bloke dressed as Heather Small”. Champagne schuimde op D&TC HQ. De meiden waren bezig hun dollars te tellen toen de telefoon ging. Het was Hello! Magazine. “Yes we sell the pictures. Send us a 7 figures pounds sterling cheque and for a crate of Bolly we even give you a title,” spraken de zakenvrouwen.
De dag nadien blokletterde Hello!: “Fash Mag Slag in M People Sex Romp.”
[Door Fresco]
Huug stond stijlvol tegen de muur geleund. Gekleed in een smoking en puntschoenen herbeleefde hij zijn hoogdagen van toen hij de crème van het crapuul de luxe was van de legendarische Kuiperskaai. “Ik heb genoeg van marcellekes en de mannen,» fulmineerde hij tegen niemand in het bijzonder. «Ik ben hier met een heet wijf, mijn nieuwste vriendin.” Hij wees naar een vrouw in het publiek die een flesje Absolut aan het bestuderen was en zich afvroeg of ze er een kunstwerk van kon maken. Het was Delphine Boël, want sinds zijn reportages over het koningshuis voor DruugeRadio, was Huug heel close geworden met onze royalty, althans met het bastaardgedeelte ervan.
Piglet stond op de dansvloer en ging helemaal op in de danspasjes die bij ‘Making your mind up’ van Bucks Fizz hoorden. Ze was zo enthousiast dat ze bij het zinnetje “and if you want to see some MORE!” de rokken van de twee Lipstick Dykes die zich bij haar hadden gevoegd van het lijf scheurde. Merlina had het allemaal gadegeslagen en riep verontwaardigd: “Piglet! Hoe kon je?!” Haar Schattie zuchtte, en zei verontschuldigend: «Ach, Merlina sweetie, je leeft maar één keer. One! Life! Living together in one life, let us be free!» “Je hebt gelijk,” zei Merlina, en ze draaide zich om en tongzoende de eerste de beste vrouw in haar buurt.
Die vrouw was AV. Ze was uit nieuwsgierigheid naar de fuif gekomen om als fan van ‘Queer as folk’ te zien of het er in het echt ook zo aan toeging als in de serie. Ze was overtuigd.
Een persoon verscholen onder een grote hoed sloop langs de muren van de Vooruit, hij betastte de wanden alsof hij op zoek was naar iets. “Ben je iets verloren?” vroeg een jongen geïnteresseerd. “Ik tracht een kast te vinden,” antwoordde het heerschap van onder de hoed. “Ocharme,” dacht de jongen, “iemand die nog uit de kast moet komen. Misschien kan ik hem wel helpen…» “Hoe heet je?”, vroeg de jongen aan de man met het hoofddeksel. “Noem me maar The Lord,» sprak hij mysterieus, “en donder nu op voor ik je vorte kop in tweeën splijt en je debiele hersenen als ontbijt nuttig!”. De jongen liep gillend weg.
Op het podium van de Vooruit werd de special guest van de avond aangekondigd. Het publiek verwachtte Joeri maar in de spotlichten verscheen… Fré?! Hij zong ‘Feeling good’ van Nina Simone. Het publiek was laaiend enthousiast, de rode loper werd voor hem uitgerold toen hij van het podium stapte, en als een ster werd hij door bodyguards begeleid tot aan zijn voor de ingang ronkende nieuwe bolide. Joeri werd later die nacht geboeid en kermend van de pijn teruggevonden in het steegje achter de Vooruit. “Plots werd ik aangevallen,” vertelde hij zijn verhaal, “Mijn handen werden vastgebonden en ik werd verplicht een hele doos suikerzuurtjes op te eten. Mijn belager moet geweten hebben dat ik aan diabetes leed!”
“Dull soulless dance music,” zuchtten Dykes & The City (D&TC) en The Girlfriend (TG) langs de kant van de dansvloer. «When are they going to play a Blondie song? We so need a drink.” “Let’s check out the toilets and see if there’s some hot dyke action going on,” stelde D&TC aan TG voor. “Maybe we see somebody we know and then we can blackmail the person by threatening to put pictures on your photoblog!” vervolgde ze. “Good idea,” zei TG, “let’s drink to that!”. De twee dames begaven zich met hun snode plan en bekertjes bier naar de toiletten. Ze hadden geluk, want uit een van de hokjes kwam het geluid van gekreun en smachtend genot.
Onder het voorwendsel dat iemand aan het stikken was in zijn eigen braaksel, haalden de meiden er de wc-madam bij en vroegen haar de deur van het hokje te openen… “Oh for heaven’s sake. Somebody give me a drink and fast! This is going to make us rich!” riep D&TC bij het aanschouwen van het tafereel. De camera van Eye-Browse filtste ongenadig. Wat ze zagen was Josh Wald en Fresco in een compromitterende situatie.
De volgende dag verschenen in de Amerikaanse roddelpers foto’s met als titel: “Josh Wald caught in toilets at gay party with bloke dressed as Heather Small”. Champagne schuimde op D&TC HQ. De meiden waren bezig hun dollars te tellen toen de telefoon ging. Het was Hello! Magazine. “Yes we sell the pictures. Send us a 7 figures pounds sterling cheque and for a crate of Bolly we even give you a title,” spraken de zakenvrouwen.
De dag nadien blokletterde Hello!: “Fash Mag Slag in M People Sex Romp.”
[Door Fresco]
